Stem op mij

oktober 2014, Damiaan Renkens

Ik doe het niet meer. Meer dan eens ben ik benaderd door bekenden en onbekenden die meedongen naar een publieksprijs, met de vraag of ik op hem of haar wilde stemmen. Meestal ken ik het werk wel waarmee zij bezig zijn, maar echt goed bekeken heb ik het dan meestal niet. Het werk van hun tegenkandidaten ken ik in de meeste gevallen ook niet.

Ik ga naar de aangegeven site, zoek de betreffende naam op en ik stem. Ik heb niet eens iets bekeken, vergeleken en zorgvuldig beoordeeld. Dan knaagt het geweten: wat heb ik gestemd en waarom? Alleen omdat ik de betreffende persoon ken en hem of haar het beste gun?
Er zijn altijd mensen die heel veel tijd steken in het benaderen van voorkeurstemmers, binnen hun eigen kring en sociale media. Of zij wel of niet goed zijn in waarvoor zij gekozen willen worden; zij zijn in ieder geval goed in het stemmen binnenhalen, in het werven. Sommige hebben er ook wat voor over. Ooit werd mij iets aangeboden van de patisserie aan de overkant wanneer ik een voorkeurstem zou uitbrengen op de betreffende persoon. Nu ben ik corrupt, want ik heb het gedaan. Ik voel mij een lul. Des te meer omdat ik het wil vergoelijken met de gedachte ‘ik was niet de enige’. In gedachte zie ik mij al op de mestkar door de stad, langs de jouwende menigte gaan. Schuldgevoel.
Maar ik ga m’n leven beteren – zoals dat gaat met mensen met een schuldgevoel. Ik doe het niet meer. Ik verrek het eeuwig. Ik wil niemand meer een stem geven waarvan ik vind dat ie niet de allerbeste is. Vergeet het maar. Dus wanneer iemand mij wil benaderen voor een voorkeurstem moet het verdiend hebben. Niet één van de beste. De beste!