Slechte raadgever

februari 2014, Damiaan Renkens

Opzouten! Ik luister niet meer naar jou.
Telkens wanneer ik me iets aantrek van het advies van een ander, pakt het verkeerd uit. Dan wordt het een onbeduidende stamppot van twee gedachten en dus waardeloos. Beter een mindere maar wel een eenduidige tekening dan een halfbakken illustratie, ontsproten aan twee verschillende wankele geesten.

Meer dan eens ben ik er ingestonken door anderen te vragen: “wat vind jij ervan?” Hierop volgt meestal een verstandig antwoord waarover is nagedacht. Dat is wat je juist niet moet doen. Nadenken. Het antwoord mag dan weloverwogen zijn, maar ik zou me er helemaal niks van moeten aantrekken. Toch heb ik de neiging me er wél iets van aan te trekken. Puur uit onzekerheid. “Ja, je vroeg er toch zelf om.”
En als er niks meer aan te doen is zie ik het in een oogopslag: de tekening die ik eerder had gemaakt, zonder bemoeienis van een ander, was beter. Veel beter. Mijn onzinnige of ongepaste, maar persoonlijke kronkel is aangetast door een rationele gedachtegang... van een ánder nota bene. En nu is het te laat. Je kunt een tekeningen voor één opdracht maar één keer publiceren. Grote spijt. “Waar bemoeit ie zich mee?” en “Hoe heb ik me in godsnaam kunnen laten misleiden?” Behoedzaamheid en wijsheid, zeker van buitenstaanders, zijn hier verdomd slechte raadgevers.
Ik vraag nooit meer iets.